چرا فولادسازان چینی سنگ آهن پرعیار را ترجیح می‌دهند؟

چرا فولادسازان چینی سنگ آهن پرعیار را ترجیح می‌دهند؟

در همین راستا با تعطیل شدن برخی فولادسازی‌ها و به تبع آن افزایش سود سایر فولادسازان چینی (در اثر افزایش قیمت‌ها)، تمایل آن‌ها به تولید هرچه بیشتر، سبب تقاضای فزاینده برای عیارهای بالاتر سنگ آهن شده است.

توانایی سیاست‌گذاران پکن در اثرگذاری روی قیمت‌ محصولات جهانی، دوباره با تحرکات بازار سنگ آهن به رخ بازار کشیده شد. اگر از طرفداران پر و پا قرص سنگ آهن باشید و در هفته‌های گذشته، بازار این ماده خام را رصد کرده باشید، حتما متوجه سوق بیشتر بازار چین به عیار بالاتر این محصول شده‌اید. در طول تابستان، تفاوت قیمت بین سنگ آهن پرعیار و کم‌عیار شدت پیدا کرد. عامل کمک‌کننده این اختلاف، سیاست‌های دولت چین مبنی بر کاهش آلودگی هوا و در راستای آن، کاهش ظرفیت کارخانه‌های فولادسازی قدیمی بود. همین تغییر سیاست بسیاری از تاجران را غافلگیر و برخی دیگر را متضرر کرد؛ چرا که ذخایر انبار خود را باید با سختی و ضرر به فروش می‌رساندند. با افزایش تقاضای فولادسازان برای ماده اولیه با عیار بالاتر، قیمت هر تن سنگ آهن پرعیار(65 درصد) ، تا 100 دلار هم رسید. برای درک بهتر تفاوت قیمت عیارهای مختلف سنگ آهن، نمودار 1 رسم شده است.

همان‌طور که در شکل بالا مشاهده می‌شود، قیمت سنگ آهن با عیار 62 درصد، در حال حاضر 68 دلار بر تن است در حالی که عیار پایین‌تر 58 درصدی، 51 دلار بر تن معامله می‌شود. در عین حال که این اتفاق یک خبر خوب برای صاحبان عیار بالاتر سنگ آهن، یعنی شرکت‌هایی نظیر بی.اچ.پی (BHP)، ریوتینتو (Rio Tinto) و واله (Vale) محسوب می‌شود، یک مشکل بزرگ برای تولیدکنندگان گستره عیارهای پایین مانند فورتسکیو متالز گروپ (Fortescue Metals Group) خواهد بود. این موضوع در اختلاف سهام این شرکت‌ها به خوبی قابل ملاحظه است؛ امسال سهام شرکت‌های بی‌.اچ.پی و ریوتینتو به ترتیب یک و 11 درصد افزایش داشت در حالی که سهام شرکت فورتسکیو 10.5 درصد افت را تجربه کرد. گروه تلگرام آهن فروشان

عوامل بسیاری در این اختلاف قیمت عیارها دخیل هستند، اما به نظر الکس گریفیث (Alex Griffiths)، تحلیل‌گر مؤسسه وود مکنزی (Wood Mackenzie)، مهم‌ترین محرک آن، فشردگی بازار فولاد چین و تمرکز بر بیشینه کردن بهره‌وری در عین افزایش حاشیه سود است. حدود یک سال پیش، چین در راستای کاهش ظرفیت اضافی تولید فولاد و کاهش آلودگی، تعطیل کردن فولادسازی‌های قدیمی را آغازکرد. تمرکز این طرح بر کوره‌های القایی بود که با ظرفیت حدود 30 تا 50 میلیون تن، حدود 4 تا 7 درصد تولید سالانه فولاد چین را به‌خود اختصاص داده بودند. تعطیل کردن این کوره‌ها که اغلب به تولیدکننده‌های کوچک و غیرقانونی که در آمار رسمی تولید حساب نمی‌شدند، تعلق داشتند، چندین اثر مهم داشت که مهم‌ترین آنها کمک به فشرده شدن رقابت در بازار فولاد چین بود.

 حاشیه سود بالاتر برای تولیدکنندگان باقی‌مانده که توانسته بودند از این افزایش قیمت به خوبی بهره‌برداری کنند، باعث شد که سخت‌تر از همیشه کار کنند. زیرا هنگامی که حاشیه سود خیلی خوب باشد، سودآوری تولید یک تن فولاد بیشتر نیز بزرگتر است. به همین جهت فولادسازان سعی دارند با خرید سنگ آهن با عیار بالاتر، تا جایی که می‌توانند میزان تولید خود را بالا ببرند.